Wat is het precies wat Vikki doet bij Diospi Suyana? Vooral als je fysiotherapeut bent zou je daar wel eens nieuwsgierig naar kunnen zijn.

Mijn taak als fysiotherapeut in Diospi Suyana is een stuk anders dan in Nederland. Ik had het voorrecht om het team van twee andere fysiotherapeuten te komen versterken. Mijn taken zijn: werken met de patiënten die het ziekenhuis bezoeken én als ‘jefa’ (teamleidster) van de fysiotherapieafdeling de kwaliteit en bekendheid van de fysiotherapiezorg binnen het ziekenhuis te verbeteren.

Ik in mijn ziekenhuiskloffie

Veel bekendheid van wat fysiotherapie nu precies is was er zowel binnen als buiten het ziekenhuis niet. Dat is nu aan het veranderen mede doordat ik met de artsen en andere paramedici in gesprek ben gegaan om ze te laten weten wat we doen en welke patiënten ze naar ons kunnen doorverwijzen. Door de open sfeer en zeer korte lijntjes binnen het ziekenhuis kan een arts ook altijd even binnen lopen of tijdens de lunch overleggen, en wij met hen. Sinds kort zijn wij elke twee weken ook te horen op de radiozender van Diospi Suyana. Tijdens die gesprekken bieden we informatie over verschillende aandoeningen zodat mensen over preventie en behandeling van deze aandoeningen leren.

Afgelopen week was ik uitgenodigd naar een club van moeders en baby’s van 0-6 maanden om iets te vertellen over de motorische ontwikkelingen van de baby in deze leeftijd en ook om advies te geven over de houding van bijvoorbeeld de heupen. Achteraf hoorde ik van de leidsters dat de deelneemsters het heel erg hadden gewaardeerd dat ik ons zoontje Simeon ook had meegenomen.

Club van moeders met baby’s

Met verbeteren van de zorg kun je denken aan het coachen van mijn twee collega’s en het introduceren van nieuwe testen en protocollen. De fysiotherapieruimte en het materiaal moeten hiervoor ook aangepast worden. Onlangs hebben we ook een nieuwe collega die al vijftien jaar kinderfysiotherapeute is mogen verwelkomen in ons team. Echt een versterking! Gezien er momenteel geen neuroloog in het ziekenhuis aanwezig is, en dat één van mijn specialisaties binnen de fysiotherapie is, ben ik graag bezig met het introduceren van neurologische screening en testen aan mijn collega fysiotherapeuten maar ook aan artsen en verpleegkundigen.

Het is allemaal erg leuk maar het komt ook met de nodige uitdagingen. Ik werk met samen met verschillende culturen wat niet altijd gemakkelijk is. Niet alleen in het contact maar bijvoorbeeld ook in de rapportage. Wanneer ik een spierkracht van MRC 4 noteer weet de Duitse traumatoloog niet wat dat betekent. Ook als teamleidster problemen helpen oplossen tussen collega’s is niet altijd makkelijk. Leren hoe het ziekenhuis in elkaar zit en wat de regelingen zijn voor vakanties, ziekteverlof etc. voor mijn collega’s is ook nog een dingetje. Met betrekking tot dat laatste ben ik heel dankbaar dat mijn lieve man Steven bij de administratie van het ziekenhuis zit. Ik loop dan naar boven en stel hem mijn vraag (of als nodig tijdens het avondeten kan ik het ook vragen!)

En hoe zit het stuk zending en evangelisatie op mijn werk? Patiënten weten dat ze naar een christelijk zendingsziekenhuis komen waardoor er meer openheid is. De meeste van de patiënten zie ik maar één keer of in ieder geval niet vaak omdat ze van andere plekken uit het land komen. Persoonlijk probeer ik elke dag dat ik werk naar de dagopening te gaan waar mijn patiënten mogelijk ook zijn geweest. Zo ben ik er op voorbereid als iemand met een vraag komt over iets dat daar gezegd is of is gezongen. Ook zijn sommige vrouwen heel open over hun stressvolle, gewelddadige of arme thuissituatie. Dit komt vaak naar boven komt als de klacht stress-gerelateerd is. Dit geeft een opening om over de hoop en vrede die alleen God kan geven te praten.

Sinds begin Augustus ben ik met zwangerschapsverlof in verband met de geboorte van onze zoon Simeon en begin December ga ik weer aan de slag. Ik heb veel ideeën van wat ik in het ziekenhuis kan doen. Nieuw enthousiasme dus!