We keken er al een hele poos naar uit, ons verlof in Europa en nu was het bijna zover! Dinsdag 18 juni was mijn (Steven) laatste werkdag voor het verlof en aangezien ik de 19e jarig was, werd ik door mijn collega’s verrast met slingers en een heus verjaardagsontbijtbuffet. Na dit gezellige en lekkere ontbijt ben ik hard aan de gang gegaan om zaken af te ronden en lopende zaken over te dragen. Terwijl ik in het ziekenhuis bezig was, was Vikki ondertussen hard aan het werk met het inpakken voor de reis. Zij mocht op woendag nog aan de bak voor haar laatste werkdag.

Donderdagochtend rond een of 05:30 kwam de taxi ons ophalen voor de rit van ongeveer 3 uur naar Cusco. Helaas was Leah flink ziek wakker geworden en begon zij de reis met flinke koorts. Onderweg naar Cusco was ze op en af misselijk en voelde ze zich ronduit beroerd. Eenmaal in Cusco aangekomen was het niet veel beter voor haar want met een temperatuur van 8 graden liep Leah huilend en rillend van de kou met ons over het vliegveld, de arme meid. 

Na een vlucht van iets meer dan een uur kwamen we aan in Lima waar we nog ruim een uur met de taxi moesten reizen naar het gastenhuis van Diospi Suyana. Eenmaal daar aangekomen konden we enigszins ontspannen en kon Leah ook uitrusten. Die avond ben ik nog tot laat (een uur of 2 ‘s nachts) bezig geweest met het voorbereiden van de eerste presentatie en preek die voor zondagochtend op het programma stond in onze kerk in Eindhoven. Toen ik eindelijk naar onze kamer ging om te gaan slapen bleek Simeon ook flink ziek te zijn geworden. Hij was flink heet en bleek 39,9 graden koorts te hebben! Veel slapen zat er dus niet in voor mij en Vikki. Daarnaast maakten we ons een beetje zorgen want ja, is het wel verantwoord om voor 12 uur het vliegtuig in te stappen met een baby die ongeveer 40 graden koorts heeft? Gelukkig kennen wij tegenwoordig veel artsen en via de app hebben we wat tips gekregen. Hiermee voelden we ons gerust genoeg om toch aan de vliegreis te beginnen.

Voordat het zover was zijn we vrijdagochtend eerst nog even Lima in gegaan met zijn vijfjes. We hebben wat gegeten en gedronken, gespeeld en ook nog Paddington bear ontmoet :-). Iets na de lunch zijn we naar het vliegveld van Lima gegaan waar we helaas lang moesten wachten want de vlucht was vertraagd. Na een lange wacht (en dat is geen pretje met 2 zieke kinderen) konden we dan toch het vliegtuig in. Heel moe maar met heel veel zin! De vlucht ging redelijk goed. Leah en Olivia hebben van de 12 uur in het vliegtuig 8 en 7 uur geslapen en dat was een stuk beter dan de 30 en 20 minuten die ze sliepen toen we in 2017 naar Peru vertrokken! Vikki is wel druk bezig geweest met Simeon. 

De vertraging die we hadden opgelopen maakte voor ons uiteindelijk weinig uit omdat we vanaf Londen Gatwick doorvlogen naar Amsterdam en we redelijk wat tijd tussen die vluchten hadden. De tijd die we in Lima extra hadden gewacht hoefden we nu niet in Londen te wachten. Toen ik me even op ging frissen in een badkamertje op het vliegveld viel ik van de ene verbazing in de andere. Het water kwam uit de kraan doordat ik mijn hand voor een sensor bewoog. Het water was ook nog eens heerlijk warm. Als klapper op de vuurpijl kon ik het toiletpapier gewoon doorspoelen ipv het in een prullenbakje te moeten doen. Een paar jaar geleden allemaal normale zaken, nu dingen die mijn oprecht verbaasden.

Na een korte vlucht van nog geen uur landden we uiteindelijk in Amsterdam. Tijdens het landen was Leah helemaal hyper en keek ze haar ogen uit. Nederland, de plek waar we het zo vaak over hadden gehad en die ze zich nog vaag herinnerde. Nederland, de plek waar zoveel vriendjes van vroeger en familieleden wonen. Nederland, de plek van het Nijntje museum. Olivia had geen herinneringen meer aan Nederland, zij lag dan ook lekker te slapen tijdens de landing.

Toen we eenmaal de koffers van de band hadden gehaald was het dan eindelijk zover, we konden in de aankomsthal onze ouders en veel van onze broers en zussen eindelijk weer begroeten. Mijn zusje Eline was ook meegekomen met haar oudste dochter, Yana. Het duurde nog geen 5 minuten of Leah en Yana hadden elkaar weer helemaal gevonden en renden achter elkaar aan, het halve vliegveld over. Een heel bijzonder moment :-).