Begin oktober kwamen we aan in Nederland. We moesten eerst 10 dagen in quarantaine en de dag nadat we daar klaar mee waren ging Nederland weer gedeeltelijk op slot. De beperkingen naar aanleiding van het coronavirus hebben zeker een stempel gedrukt op onze tijd in Nederland. We hadden bijvoorbeeld heel graag presentaties gegeven in verschillende kerken. We keken er ook erg naar uit om Vikki’s familie in Engeland en oud-collega’s in Duitsland te bezoeken. Dit ging allemaal niet door. Maar terugkijkend op onze tijd in Nederland hebben we ook heel veel om dankbaar voor te zijn. Leah en Olivia werden heel hartelijk ontvangen op de Basisschool Immanuël waar Steven vroeger ook naar school ging. Zij hebben erg genoten van het eindelijk weer contact hebben met andere kinderen en ze hebben ook veel geleerd. En juist doordat andere plannen niet doorgingen hebben we onze familie en vrienden meer gezien dan we van tevoren hadden gedacht en hier hebben we ook enorm van genoten! Steven heeft ook een goed begin kunnen maken aan de opleiding International Affairs and Diplomacy waar hij in oktober mee is begonnen. Het was echt een tijd waarin we wat afstand konden nemen van ons werk en leven in Peru (wat best wel intensief was voordat we naar Nederland kwamen) en waarin we de banden met familie en vrienden in Nederland weer konden aanhalen. We waren ook heel blij om in Nederland te zijn rond de geboorte van ons nieuwe nichtje Aliva!

Ons verblijf in Nederland heeft ons er weer eens bij doen stilstaan hoeveel mensen ons ondersteunen. Zonder deze steun zou het werk dat wij in Peru doen absoluut niet mogelijk zijn. Om een idee te geven willen we gewoon eens een aantal van de mensen en organisaties die ons ondersteunen benoemen. We worden maandelijks ondersteund door veel mensen via de Bron Eindhoven, Stichting Nehemia en ook de Foreign Missionary Fund uit Engeland. Tijdens ons verlof hebben we maandenlang in het huis van de ouders van Steven gewoond en ook nog een periode in het huis van Vikki’s ouders. We reden rond in een auto die we tegen kostprijs konden huren van Stichting Hand die trouwens dringend monteurs nodig hebben. Dankzij Van Hardeveld Optiek hebben Vikki en Leah goede brillen op de juiste sterkte en Ontrack heeft onze familiefoto’s van de laatste 10 jaar kunnen redden van een kapotte harde schijf waarvan we geen backup hadden gemaakt (oeps!). Dit lijstje had nog veel langer kunnen zijn maar het laat zien dat het werk dat wij hier in Peru doen echt teamwerk is. We willen alle mensen die ons ondersteunen in praktische zin of die voor ons gezin bidden bij deze nogmaals bedanken!

Onze vlucht terug naar Peru van 12 maart werd geannuleerd maar 5 dagen later konden we toch vertrekken. Gewapend met een arsenaal aan mondkapjes, plastic gezichtsschermen, testuitslagen, verklaringen en certificaten vertrokken we afgelopen woensdag. We hadden de luxe om vanuit Amsterdam direct naar Lima te kunnen vliegen. 12,5 uur blijft toch lang… Na een nacht in het gastenhuis van Diospi Suyana vlogen we van Lima naar Cusco. Ook hier waren we erg blij mee want op de heenweg moesten we 18 uur met de bus om in Lima te komen. Eenmaal in Cusco aangekomen stond de taxichauffeur ons al op te wachten. We baalden er een beetje van dat het busje waarin we een paar uur door de bergen zouden rijden niet beschikte over riemen maar we waren toch blij om eindelijk richting Curahuasi te gaan. Er waren de dagen voor onze reis stakingen geweest van chauffeurs die protesteerden tegen hoge brandstofprijzen. Stakingen in Peru gaan vaak gepaard met blokkades op belangrijke wegen. Ook vanuit Curahuasi hadden we al foto’s gezien van stenen en brandende autobanden op de weg. We hoopten in de 2,5 uur naar Curahuasi dergelijke situaties niet tegen te komen. Helaas kwamen we in Ancahuasi stil te staan. Demonstranten hadden de weg met vrachtwagens geblokkeerd. De politie was aan het wachten op versterking vanuit Cusco om de weg weer vrij te maken maar dit kon nog uren gaan duren. Gelukkig wist de taxichauffeur nog wel een ander weggetje dus we sloegen van de doorgaande weg af en reden een modderig paadje op. Dit was een beetje spannend omdat demonstranten zulke alternatieve routes soms ook blokkeren en het je dan niet in dank afnemen als je de blokkade op de hoofdweg probeert te omzeilen. Soms worden de demonstranten dan zelfs ook agressief. Gelukkig was dit niet het geval. De modder werd wel steeds erger en we kwamen een aantal keren bijna en ook een paar keer echt vast te zitten. Op een gegeven moment kwam er een tegenligger aan op het smalle paadje en stonden zowel hij als wij vast in de modder. Gelukkig kwamen we weer vrij en met ongeveer 1,5 uur vertraging reden we een stukje achter de blokkade de hoofdweg weer op. Iets later dan gepland kwamen we aan in Curahuasi en konden we lekker uitrusten. We hebben nog redelijk last van het tijdsverschil maar verder gaat het goed met ons. Deze week begint het werk in het ziekenhuis weer. Ook gaan we deze week weer aan de slag met de thuisscholing van de kinderen want de scholen in Peru zijn ruim een jaar nadat ze gesloten werden helaas nog steeds niet open.