Sinds we bij Diospi Suyana zijn begonnen hebben we zelden een saaie werkdag gehad. Ter illustratie wil ik jullie wat vertellen over mijn (Steven) afgelopen woensdag. 

Om 7.45 in de ochtend had ik samen met mijn collega’s van HR een vergadering op de Diospi Suyana school met alle leraren vanwege een verandering in contracten. Een goede 2,5 uur later kwam ik aan in het ziekenhuis en wilde ik in voorbereiding op een volgende vergadering nog even snel mijn ontbijt nuttigen, een mueslireep en een kopje koffie. Toen ik net mijn eerste hap wilde nemen werd ik gebeld door een collega: ”Meneer Steven, bent u in het ziekenhuis? We hebben een patiënt die dringend bloed nodig heeft, kunt u naar beneden komen om bloed te doneren?”. Ik heb de mueslireep weer neergelegd, heb een berichtje naar een andere collega gestuurd dat de vergadering even moest wachten en ben naar beneden gegaan. 

Eenmaal in de bloedbank aangekomen waren ze al druk bezig met een paar andere collega’s die ook bloed aan het doneren waren voor deze patiënt. Toen ik bijna aan de beurt was bedacht ik mij dat het mogelijk niet het beste idee zou zijn om bloed te doneren zonder iets in mijn maag te hebben. Ik ben in Nederland ook bijna een keer van mijn stokje gegaan en toen waren het slechts enkele buisjes. Dus heb ik snel een paar crackertjes en wat water naar binnen gewerkt en toen kon de pret beginnen. Tijdens het doneren wat ongeveer 10 minuten duurde kwam een verpleegster van de patiënt twee keer binnen gerend bijna smekend om meer bloed, het ging echt niet goed. Dat zijn wel de momenten waarbij ik me even besef dat ik écht niet meer werk op een kantoor bij PwC. Terwijl ik boven op mijn computertje zit te typen, zijn mijn collega’s regelmatig bezig met het proberen te redden van iemands leven.

Bloed doneren

Na het doneren kon de volgende vergadering beginnen over weer een belangrijk onderwerp. Een paar weken geleden zijn we begonnen met de implementatie van een nieuw ERP-systeem in het hele ziekenhuis. Mogelijk zegt dit je niet heel veel maar geloof me, daar komt veel bij kijken. Na veel voorbereiding, voornamelijk door mijn collega’s van systeembeheer, zijn we op vrijdag 1 februari live gegaan. De afgelopen week was flink doorploeteren omdat er steeds wel weer nieuwe problemen naar boven kwamen. Klinkt misschien nog niet zo spannend maar als patiënten niet kunnen vertrekken omdat de rekening niet kan worden aangemaakt of als een arts bepaalde medicatie niet kan voorschrijven omdat het systeem onterecht zegt dat die er niet meer is, dan wordt het toch al gauw vrij intensief. Na enkele dagen was het nu tijd om op een aantal thema’s knopen door te hakken, dat mocht ik gaan doen en daar was deze vergadering voor.

Uitleg over het nieuwe systeem

Na deze vergadering kon ik even op adem komen omdat het tijd was voor de lunch. Meestal kopen we de lunch in het ziekenhuis omdat het goedkoop en meestal wel lekker is. Vandaag had ik geluk want het was het befaamde gerecht Ceviche. Dit bestaat uit eigenlijk rauwe vis die enigszins is gegaard door zeer zuur limoensap. Gooi daar wat rauwe ui, zoete aardappel en geroosterde mais bij en dan ben ik weer blij. Met de lunch ben ik naar ons huis gelopen en heb even lekker bij kunnen praten met Vikki.

Ceviche

Bij terugkomst in het ziekenhuis kwam ik de dames van de bloedbank tegen en ik vroeg ze of ze nog iets wisten over de patiënt waarvoor we bloed hadden gedoneerd. Die bleek op dat moment nog steeds te worden geopereerd omdat de interne bloeding maar niet ophield. Het bloed dat ik en mijn collega’s in de ochtend hadden gedoneerd was ondertussen alweer gebruikt en het was nog niet genoeg. Ondertussen is deze patiënt wel wat gestabiliseerd maar dit kan snel veranderen en de vooruitzichten zijn helaas niet goed.

Er waren die dag ook 3 patiënten binnengebracht die betrokken waren geweest bij een auto-ongeluk. Het gezin met ouders van rond de 65 en kinderen van rond de 30 was op de terugweg van een begrafenis van een familielid van de weg af geraakt en ongeveer 200 meter naar beneden gestort. De bestuurder (één van de kinderen) was er door de airbags zonder grote verwondingen vanaf gekomen maar de moeder was ter plekke overleden. De vader en twee andere kinderen kwamen in slechte toestand aan in het ziekenhuis. Ondertussen is de vader met de ambulance vervoerd naar het ziekenhuis in Cusco en gaat het met de kinderen gelukkig iets beter. Maar wat een drama.

Ondanks al de ellende die er voorbij komt op slechts één dag, is het ziekenhuis toch echt een mooie plek om te mogen werken. Als je zulke verhalen hoort kan zich de vraag opdringen; waarom laat God dit allemaal toe? Hoewel ik daar geen antwoord op heb zien wij in het ziekenhuis Diospi Suyana wel dat God erbij is, ook in het lijden.

God is trouw