Op zaterdag 21 juli hebben we met Diospi Suyana een medische campagne uitgevoerd in een dorpje genaamd Poltocsa. De weken daarvoor ben ik (Steven) druk bezig geweest met de voorbereidingen van deze campagne. Wie gaat er mee? Welke medische specialiteiten kunnen we aanbieden? Welke spullen en medicijnen moeten mee? In welke auto’s gaat dat allemaal gebeuren? Gelukkig waren mijn zwager en schoonzus Robert en Elsa er, zij hebben ook meegeholpen met de voorbereidingen.

Op vrijdagavond ben ik met Robert tot 20.30 in het ziekenhuis gebleven om de pick up van Diospi Suyana vol te laden. De volgende morgen verzamelden we ons om 04.30 in de ochtend bij het ziekenhuis. Nadat de andere auto’s waren volgeladen met spullen en mensen, iedereen zijn/haar ontbijtpakketje had ontvangen en we God hadden gevraagd om een veilige reis vertrokken we met 9 auto’s richting Poltocsa, zo’n 5 uur verderop. 52 mensen in totaal, Peruanen, Duitsers, een paar Nederlanders en een Chileen.

Inladen op vrijdagavond

Zo, die zit vol

Tot op het laatste moment was het nog de vraag óf we zouden gaan. Het was namelijk al een paar dagen aan het regenen en wanneer het regent zijn er vaak aardverschuivingen op de bergwegen van Peru. Vooral het stuk richting Poltocsa was daar erg gevoelig voor. Vlak voordat we vertrokken had de directeur Klaus nog contact met wat mensen die zicht hadden op de actuele situatie verderop en we konden gaan. Onderweg zijn we inderdaad meerdere (ik denk wel 25) kleinere en grotere aardverschuivingen tegengekomen. Gelukkig konden we overal langs met de auto’s.

Onderweg hebben we wel nog wat meegemaakt. Ik zat in de auto met Robert en Elsa en twee Peruaanse collega’s. Robert zat achter het stuur omdat ik mijn Peruaanse rijbewijs nog steeds niet had en hij, als toerist, met zijn Nederlandse en internationale rijbewijs wél mocht rijden. Hij reed rustig en voorzichtig omdat er veel mist en regen was en er zo nu en dan stenen op de weg lagen. Net iets nadat we de stad Abancay waren gepasseerd kwam een auto ons met een té hoge snelheid tegemoet de bocht. Hij reed deels op onze weghelft en de bestuurder schrok toen hij ons zag aankomen, begon te slingeren en tikte de achterkant van onze auto aan. Vervolgens riepen de Peruaanse collega’s (in het Spaans uiteraard): ze zijn van de weg gevlogen!

Hier kwam de andere bestuurder de bocht om

Robert zette de auto meteen langs de kant en hij en ik stapten uit de auto en renden naar de andere auto toe. Die lag ondersteboven naast de weg, ongeveer 5 meter lager. Vanuit de auto hoorden we gegil. Van binnenuit konden ze de deuren niet open krijgen. Wij vanaf de buitenkant gelukkig wel. Eerst kwam de vader, de bestuurder, uit de auto. Hij leek niet gewond. Vervolgens een meisje van 6 jaar met bloed over haar gezicht en een meisje van 1 jaar met wat bloed rondom haar neus en mond. De moeder van het gezin had geen gordel om en lag op haar rug op de airbag die gelukkig gewerkt had. Blijkbaar was iedereen behalve de vader aan het slapen en werden ze wakker tijdens het ongeluk. 

En dit is waar we de auto aantroffen

We hebben meteen de hulpdiensten gebeld en geprobeerd de kinderen wat te kalmeren. De moeder klaagde over flinke pijn in haar rug dus daar maakten we ons wel zorgen om. Na een tijdje wachten kwam een ambulance aangereden. Zij namen de zorg voor de vrouw over. Ondertussen was ook familie van het gezin aangekomen en de kinderen en de vader reden met hen mee. Toen bleven we achter op de plek van het ongeluk met alleen twee familieleden van het gezin. We waren er al een uur en de politie kwam niet. Aangezien de zorg nu geregeld was en wij belangrijke spullen voor de medische campagne in de auto hadden, hebben we besloten om door te rijden richting Poltocsa, nog steeds zo’n 3,5 uur verder.

Eenmaal daar aangekomen hebben we o.a. meegeholpen met het uitdelen van kleren aan de bewoners van Poltocsa. Voor de ouderen hadden we warme jassen, voor de jongeren sportieve kleding en ook kleertjes voor de allerkleinsten. De medische staf bestond uit tandartsen, huisartsen, een kinderarts en een gynaecoloog. Zij hebben samen ongeveer 320 patiënten gezien.

Overzicht over het schoolterrein waar de campagne plaatsvond

Het kinderprogramma viel goed in de smaak

Uitdelen van kleren

In overleg met wat mensen besloten we iets eerder dan de rest terug te gaan naar de stad Abancay om daar op het politiebureau verklaringen af te leggen over hoe het ongeluk was gebeurd. Hoewel het absoluut niet onze schuld was en de andere bestuurder dit ook meteen had toegegeven, werd ons aangeraden de verklaringen te geven omdat in Peru helaas het risico bestaat dat je een paar maanden later een mooie brief van een advocaat krijgt die namens de andere partij een mooi bedrag claimt.

Het was al donker toen we op het politiebureau in Abancay aankwamen en we waren al helemaal op. De dag was vroeg begonnen, we hadden veel gereisd en het ongeluk zelf had er ook flink ingehakt. Ik zelf had het helemaal niet meer toen de agent aan wie we het verhaal aan het uitleggen waren ons vertelde dat er eerder die dag een aangifte tegen ons was gedaan. De andere bestuurder was blijkbaar naar het politiebureau gegaan en had gezegd dat wij op zijn weghelft reden, hem van de weg hadden geduwd en dat wij vervolgens waren weggegaan. Toen ik dat hoorde brak mijn klomp en zakte gelijktijdig mijn (spreekwoordelijke) broek af. Eerder die dag stond ik nog met het meisje van 6 in mijn armen en had ik haar bloed helemaal in mijn gezicht, nu bleek dat haar vader ons de schuld van het ongeluk in de schoenen wilde schuiven. Ik heb me nog nooit zo verontwaardigd gevoeld. 

We hadden foto’s van ons bij de auto van het gezin waarmee we zouden kunnen aantonen dat we niet waren weggegaan zonder te helpen. We konden aantonen dat wij de hulpdiensten hadden gealarmeerd. En wij hadden alle gegevens van de andere bestuurder gekregen omdat hij ook wist dat hij de schuldige was, terwijl hij niets van onze gegevens had opgenomen. Als we in Nederland waren geweest had ik me daarom verder geen zorgen gemaakt. Daar ga je er vanuit dat de politie oprecht geïnteresseerd zal zijn in de waarheid. Hier in Peru is dat helaas niet altijd zo. Corruptie is een groot probleem hier. Daarnaast had de agent waar we mee spraken ook nog een appeltje te schillen met ons, de wet zegt namelijk dat je binnen 8 uur na een ongeluk aangifte moet doen. Wij waren na 10 uur gekomen. Het feit dat wij niet schuldig waren aan het ongeluk, dat wij onderdeel waren van de medische campagne én dat wij zelfs de politie hadden gebeld maar dat die niet was komen opdagen had er verder allemaal niets mee te maken.

Ondertussen waren ook Klaus en Martina (de oprichters en directeuren van het ziekenhuis) naar het politiebureau gekomen om ons wat steun te geven. De agent had ondertussen de andere bestuurder gevraagd om ook naar het politiebureau te komen. Toen hij binnenkwam was ik er zeker van dat hij ons de schuld zou geven. Hij had namelijk een paar uur eerder de officiële aangifte tegen ons gedaan en kon daar nu niet zomaar op terug komen. Leek mij. Maar toen brak mijn klomp weer want hij begon de waarheid te vertellen aan ons en aan de politieagent. Wij waren niet de schuldigen en wij hadden wél geholpen. Sterker nog, als wij de deuren niet hadden opengemaakt was hij bang dat ze zouden zijn gestikt want ze konden er echt niet uit. Het was een enorme opluchting hem de waarheid te horen vertellen. Toen de agent hem vroeg waarom hij dan eerder iets heel anders had verteld bij het doen van de aangifte hield de bestuurder het er maar op dat hij in shock was. Wij vermoeden dat hij de aangifte heeft gedaan om de schade van zijn verzekering vergoed te krijgen.

Een dag om nooit meer te vergeten. God heeft ons echt bewaard tijdens het ongeluk maar ook het gezin in de andere auto. Met hoge snelheid 5 meter ondersteboven naar beneden vallen kan ook heel anders aflopen.