Lange reis naar Nederland

De zendelingen die bij Diospi Suyana werken nemen in principe na elke periode van 3 jaar een periode van verlof om in hun thuisland weer op krachten te komen en de banden weer aan te halen met vrienden, familie en ondersteunende kerken. Wij waren dan ook van plan om in november van dit jaar naar Nederland te reizen maar gezien de voortdurende lockdown, en in het bijzonder de strenge regels voor kinderen in Peru, hebben wij besloten om eerder te vertrekken. De lockdown in Peru begon op 16 maart en sindsdien hebben de kinderen het zwaar gehad. De scholen werden, en zijn nog steeds, gesloten. Contact met andere kinderen was niet toegestaan, en kinderen onder de 14 (nu 12) mochten slechts één uurtje per dag naar buiten, binnen een straal van 500 meter van het huis. Met het verstrijken van de maanden begon dit steeds zwaarder te zijn voor onze kinderen en ook voor ons. Daarom waren we heel blij om onze reis naar Nederland te kunnen vervroegen naar oktober.

Het vertrek verliep niet helemaal zonder problemen. Maar als deze tijd van corona ons iets heeft geleerd is het wel om flexibel te zijn. Aanvankelijk hadden we tickets voor een vlucht van Lima naar Amsterdam voor 8 oktober. Die werd geannuleerd en vervangen door een ticket van Lima via Parijs naar Amsterdam voor 2 oktober. Hierdoor moesten we ook onze tickets van Cusco naar Lima veranderen maar dat was gelukkig geen probleem. Wat wel een probleem was, was dat Cusco, net als Apurímac waar wij wonen, nog in complete lockdown zat. Het vliegveld was dus ook gesloten. De tickets Cusco-Lima werden door de vliegtuigmaatschappij uiteindelijk geannuleerd. We hebben via via een busje kunnen regelen met chauffeurs die ons en een paar anderen naar Lima zou rijden. Op woensdag 30 september zouden we in de ochtend worden opgehaald in Curahuasi en dan zouden we de volgende ochtend in Lima aankomen. Op één van mijn (Steven) laatste werkdagen werd ik echter tijdens een routine check onder het ziekenhuispersoneel positief getest. Ik had corona (gehad)! Dit betekende meteen naar huis en met het hele gezin 14 dagen in quarantaine. De hele reis stond ineens op losse schroeven.

De positieve test was een zogeheten sneltest. Deze meet de reactie van het lichaam op het virus en de antistoffen die het lichaam daarna aanmaakt. De enige hoop om toch te kunnen reizen was een moleculaire test. Op maandagochtend werd bij mij deze test afgenomen. Één probleempje, normaal gesproken duurt het 3-5 dagen om de resultaten terug te krijgen. Maar de bioloog van het overheidslaboratorium verzekerde ons dat de resultaten in dit geval de volgende dag binnen zouden zijn. Op dinsdag werden we stiekem steeds onrustiger naarmate de dag vorderde en de uitslag maar niet terug kwam. Uiteindelijk kregen we iets voor 19.00 op dinsdagavond, 15 uur voor ons geplande vertrek, het verlossende nieuws. De moleculaire test die de aanwezigheid van het virus zelf meet, kwam negatief terug. Conclusie, ik (en waarschijnlijk het hele gezin) had corona gehad maar het virus was niet meer aanwezig. We konden dus gaan reizen en hadden niet voor niets alles ingepakt.

De volgende ochtend stapten we met nog een ander Diospi gezin in de bus voor de lange rit naar Lima. De rit die uiteindelijk 18,5 uur duurde, voerde over hoogtes van ongeveer 4.500 meter en bestond voor een groot deel uit bochten. Best een uitdaging met de kids. Na ongeveer een uur begon Simeon over te geven. Hoewel er verder geregeld wat geklaag over misselijkheid was, was dat gelukkig de enige keer dat er werd overgegeven in de bus. In Lima hadden we ongeveer 24 uur voordat we naar het vliegveld van Lima vertrokken. Daar moesten we een masker op en een plastic scherm voor ons gezicht wat het wachten niet echt comfortabel maakte. De vlucht naar Parijs was lang (12,5 uur) maar verliep goed. In Parijs was er een overbruchingstijd van 6 uur waarna we eindelijk in het vliegtuig konden stappen naar Amsterdam. Daar werden we opgewacht door onze ouders en mijn broer. In verband met de coronaregels konden we ze niet eens even een knuffel geven. Maar we waren heel blij om ze te zien! bij aankomst in ons dorp Best stonden nog meer familie en vrienden voor het huis te wachten om ons welkom te heten. We zitten nu nog in quarantaine en mogen over een paar dagen het huis weer uit. De meiden zullen na de herfstvakantie ook lekker naar school gaan.

Eind februari/begin maart hopen we weer naar Peru te vertrekken waar we ons werk bij Diospi Suyana zullen voortzetten. Vikki gaat dan wat meer werken dan voorheen en ik wat minder in verband met een studie waar ik binnenkort aan hoop te beginnen. Voordat het zover is hopen we velen van jullie nog persoonlijk te ontmoeten!