Terwijl het coronavirus al flink huishield in Europa, begonnen we ons hier in Peru op de komst daarvan voor te bereiden. Elke regio in Peru werd ineens met hard geconfronteerd met de tekortkomingen van het nationale zorgsysteem, waaronder een groot tekort aan IC-bedden. Om de capaciteit te vergroten zijn op meerdere niveaus gesprekken gevoerd om de private zorgsector te betrekken bij de aanpak van de coronacrisis. Hieronder volgt een (wellicht vrij lang) verslag van mijn persoonlijke ervaringen met het voeren van deze gesprekken op regionaal, en later nationaal niveau. Lang, maar (in mijn optiek) interessant.

Op 22 maart kwamen de gouverneur van Apurímac en de baas van de regionale gezondheidsdienst (Diresa) op op verrassingsbezoek bij Diospi Suyana. Na een rondleiding door het ziekenhuis kwam het hoge woord eruit, de regionale overheid van Apurímac wilde graag een samenwerkingsovereenkomst tekenen met Diospi Suyana om te helpen gedurende de coronacrisis. Er werd van alles beloofd om te helpen met de voorbereidingen, financiën, personeel, medicatie en beschermende kleding voor ons personeel. De vertegenwoordigers van Diospi die de rondleiding hadden gegeven gaven aan dat hier over nagedacht moest worden maar dat we snel verder konden praten. Diezelfde avond publiceerde de regionale overheid al op haar facebookpagina: ‘de regionale overheid van Apurímac heeft een samenwerkingsovereenkomst getekend met Diospi Suyana!’. Niet waar.

Enkele dagen na het bezoek van de regionale overheid aan Diospi Suyana namen we kennis van een wetsvoorstel dat was ingediend door 1 van de 2 congresleden namens Apurímac dat ons zorgen baarde. Dit wetsvoorstel hield simpel gezegd in dat de overheid de controle over private zorginstellingen kon overnemen tijdens een nationale noodtoestand. Als deze wet zou worden aangenomen, zou de Diresa theoretisch personeel en/of apparatuur uit ons ziekenhuis kunnen wegnemen. Als zendingsziekenhuis wilden we uiteraard sowieso helpen in de coronacrisis, samenwerkingsovereenkomst of geen samenwerkingsovereenkomst. Maar een samenwerkingsovereenkomst zou een mooie bescherming zijn tegen het mogelijke gevaar voor Diospi Suyana van het net ingediende wetsvoorstel. Na intern overleg werd besloten dat we 50 van onze 100 bedden konden toezeggen voor de behandeling van coronapatiënten. 10 op de intensive care met beademingsapparatuur, 40 gewone bedden, allemaal voorzien van zuurstof. Een paar dagen later kregen we een eerste versie van de samenwerkingsovereenkomst toegestuurd van de regionale overheid. Tot onze grote verbazing was er van de door de regionale overheid eerder gedane beloften niet één in het document terug te vinden. Met onze advocaten hebben we een flink veranderde versie teruggestuurd en eind maart werd deze door onze directeur, de gouverneur en de baas van de Diresa ondertekend in Abancay.

Voorafgaand aan de ondertekening van de samenwerkingsovereenkomst

Ondertekenen samenwerkingsovereenkomst

V.l.n.r. De baas van de Diresa, de gouverneur en de directeuren van Diospi Suyana

Direct na de ondertekening van de samenwerkingsovereenkomst werd ons door de gouverneur verzekerd dat binnen enkele dagen een bedrag zou worden overgemaakt om ons te helpen met de voorbereidingen. Begin april reed ik voor de eerste keer met Klaus naar Lima, een rit van ruim 14 uur. In Lima gingen we op zoek naar meer gespecialiseerd personeel en beademingsapparatuur voor het ziekenhuis. Net aangekomen in Lima kregen we bericht dat de Diresa een begroting nodig had met de uitsplitsing van de geschatte extra kosten voor Diospi Suyana voor 3 maanden in het kader van de samenwerkingsovereenkomst. Na de ontvangst van deze begroting zou de Diresa het bedrag kunnen overmaken aan Diospi Suyana. Diezelfde dag hebben we de begroting aangeleverd. Een paar dagen en een aantal telefoontjes later werd ons meegedeeld dat om het geld over te maken, de uitgeprinte begroting samen met een verzoek moest worden aangeleverd bij de Diresa in Abancay. Zo gevraagd, zo gedaan. Diezelfde dag nog heeft een collega van ons de documenten afgeleverd in Abancay, 1,5 uur van Curahuasi. Helaas, het geld werd niet overgemaakt. 

De politiegeneraal van Apurímac op bezoek bij Diospi

In de weken die volgden hebben we meerdere malen gebeld met de regionale overheid en de Diresa en steeds werd ons verzekerd, ‘morgen maken we het geld over’. Midden april werd Klaus gevraagd om naar Abancay te komen om het ‘Comando Covid-19’ in het leven te roepen, en ik vergezelde hem. Na lang wachten, gesprekken en uiteindelijk de echte installatie van de nieuwe taskforce vroegen Klaus en ik de gouverneur naar de stand van zaken rondom het bedrag dat nog moest worden overgemaakt. Tijdens de installatie was gebleken dat Diospi Suyana in de strijd tegen het coronavirus ongeveer de helft van de hele capaciteit van Apurímac zou leveren (meer dan 3 overheidsziekenhuizen samen), je zou denken dat de samenwerkingsovereenkomst dan ook enige prioriteit zou hebben. De gouverneur vroeg de baas van de Diresa hoe het zat en die gaf aan dat er nog een contract moest worden getekend om het geld echt te kunnen overmaken. Dus Klaus en ik vergezelden de baas van de Diresa naar zijn kantoor elders in Abancay waar we een korte meeting. Ons werd een contract voorgelegd dat we gewoon zo daar meteen eventjes konden ondertekenen. Vervolgens zou er ook nog een inspectie van het ziekenhuis moeten plaatsvinden en dán zouden ze het geld echt kunnen overmaken. We hebben het document uiteraard niet meteen ondertekend maar meegenomen naar Curahuasi met de belofte er snel op terug te komen. 

Installatie van ‘Comando Covid-19’

Eenmaal terug in Curahuasi en na overleg met onze advocaten bleek het maar goed dat we het contract niet meteen hadden ondertekend zoals ons werd gevraagd. Het contract was zodanig opgesteld dat we bij ondertekening een leverancier van de staat zouden worden met alle bijkomende vereisten. Ook zou de Diresa verregaande invloed krijgen in de interne processen van Diospi Suyana. Met deze voorwaarden wilden en konden we niet akkoord gaan en dat hebben we ook gecommuniceerd. Zonder contract kon de Diresa geen geld overmaken was het antwoord. Onze advocaten hebben vervolgens een nieuw document opgesteld, een addendum voor de eerder ondertekende samenwerkingsovereenkomst. We hadden nu onze kosten voor de behandeling van coronapatiënten berekend en op basis hiervan hadden we tarieven opgesteld die we door middel van het addendum aanboden aan de regionale overheid. Ondertussen is gebleken dat dit de laagste tarieven zijn van alle private zorginstellingen in Peru. In Lima wordt makkelijk 5 keer zoveel gevraagd. Onlangs heeft ook de Peruaanse overheid de tarieven bekend gemaakt die zij via de sociale zorgverzekering (voor de armen) aan private zorginstellingen gaat betalen en zelfs deze tarieven zijn dubbel zo hoog als de tarieven die wij aanboden. Hieruit blijkt dat Diospi Suyana absoluut niet wil verdienen aan deze crisis. Het doel is om mensenlevens te redden.

Na een paar keer te zijn afgezegd vond in de laatste week van april de inspectie van ons ziekenhuis plaats en de vertegenwoordigers van de Diresa waren zeer te spreken over de voorbereidingen die waren getroffen. Alles wat er moest zijn was er. Ook de aangeboden tarieven werden als zeer gunstig bestempeld, alles in orde dus. Een paar dagen later kwam de reactie op het addendum, ‘slechts een paar heel kleine aanpassingen, niets belangrijks’. Toen ik dat hoorde vertrouwde ik het meteen al niet en onze advocaten kwamen met een duidelijke analyse; met de ‘kleine’ aanpassingen probeerde de Diresa ons weer terug te brengen onder de voorwaarden van een leverancier van de staat. Een positie die wij niet wilden en niet konden accepteren. Zij noemden de aanpassingen een val en smokkelwaar. Wat een teleurstelling. De daaropvolgende dag zijn Klaus en ik voor de zoveelste keer naar Abancay gereden waar we de gouverneur en andere medewerkers van de regionale overheid en de Diresa ontmoetten. We gaven aan het begin van de meeting meteen aan enorm teleurgesteld te zijn door de poging ons juridisch weer in een positie te brengen die voor ons onaanvaardbaar was. Klaus gaf aan, ‘of jullie tekenen het addendum zoals voorbereid door onze advocaten, of we gaan praten met andere partijen over een samenwerkingsovereenkomst’. We hadden het helemaal verkeerd begrepen verzekerden de aanwezigen ons, we wilden allemaal precies hetzelfde alleen hadden zij het wat anders verwoord. Volgens mij geloofden ze zichzelf niet eens maar het addendum werd diezelfde ochtend ondertekend. Nú zou het geld echt worden overgemaakt. Vele telefoontjes later kreeg ik op 20 mei een berichtje van de onderdirecteur van de Diresa waarin hij aangaf dat nu alle documentatie klaar was en het geld nu, na toestemming van de directeur, overgemaakt zou worden. Maar, je raadt het al, er gebeurde niets. De daaropvolgende week werd ik gebeld door de Diresa met de mededeling dat er toch echt nóg een contract moest worden ondertekend. Het document dat ons werd toegestuurd bevatte wederom clausules die ons in het regime van leverancier van de staat zouden brengen en die de Diresa verregaande invloed in ons ziekenhuis zouden geven. Op vrijdag 30 mei reden Klaus en ik weer naar Abancay. De mededeling was nu heel duidelijk, óf het geld wordt overgemaakt vandaag, óf Diospi Suyana geeft een verklaring aan het publiek dat de regionale overheid al 2 maanden lang haar beloften niet nakomt, de getekende samenwerkingsovereenkomst en addendum ten spijt. Het geld werd niet overgemaakt dus onze directeuren, Klaus & Martina John, gaven om 19.00 een verklaring live op onze radiozender. De verklaring werd ook gefilmd en werd de volgende dag online gezet op onze social media kanalen en God heeft deze verklaring gebruikt om veel deuren te openen voor Diospi Suyana!

Screenshot van de verklaring op facebook

Binnen 24 uur werd de verklaring ongeveer 100.000 keer bekeken, een absoluut record voor Diospi Suyana op het gebied van social media. Toen Klaus en ik op maandagochtend voor de derde keer naar Lima vertrokken was de verklaring al 1.000.000 (een miljoen!) keer bekeken. Veel Peruanen lieten in hun commentaren duidelijk weten wat ze ervan vonden. De steun voor Diospi Suyana was overweldigend. De afkeuring voor corrupte en incompetente politici in Peru was even overweldigend. Op zaterdag had de Diresa een persconferentie gegeven waarin meerdere leugens werden verteld over de gang van zaken. Zo zou Diospi Suyana bijvoorbeeld een slaatje hebben proberen te slaan uit de crisis. Nogal bijzonder met tarieven die niet eens de kostprijs dekken. De persconferentie werd op de sociale media van de regionale overheid geplaatst en zelfs daar waren nagenoeg alle commentaren vol steun voor Diospi Suyana. Met al deze aandacht op het internet begon ook de aandacht van radio/TV toe te nemen. Klaus werd onderweg naar Lima zo vaak gebeld dat de rit geen 14 maar bijna 17 uur duurde!

Klaus in een live radio interview onderweg naar Lima

Onze dagen in Lima waren van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat gevuld met afspraken met politici en interviews voor TV, radio en tijdschriften. Op dinsdagochtend werden we in het congresgebouw verwelkomd door Lenin Checco, congreslid namens Apurímac. Hij had de verklaring gezien en wilde graag meer horen over hoe de afgelopen maanden waren verlopen. Hij gaf aan dat hij de gouverneur een paar weken eerder stevig had bevraagd op de medische capaciteit in Apurímac. Het antwoord van de gouverneur was, maak je geen zorgen, we hebben de 50 bedden van Diospi Suyana. Ook was gebleken dat er van de IC-bedden die de regionale overheid op papier beschikbaar had, er maar 3 volledig bruikbaar waren. De manier waarop Diospi Suyana in april en mei behandeld was baarde het congreslid grote zorgen. Hij had ook een afspraak geregeld met de president van het congres. Samen met het congreslid Checco nam de president van het congres uitgebreid de tijd om de presentatie over Diospi Suyana te volgen en vervolgens ook te horen hoe de afgelopen maanden waren verlopen. Na het nemen van een mooie foto publiceerde het congres een persbericht over de ontvangst van de vertegenwoordigers van Diospi Suyana met een korte verklaring over de huidige situatie waarin ook de steun van het congres werd uitgesproken.

Het congres in Lima

Indrukwekkende hal

Presentatie over Diospi Suyana voor de president van het congres

V.l.n.r. Congreslid Lenin Checco, President van het Congres, Klaus en ik

Na de ochtend te hebben doorgebracht in het congres en wat te hebben gegeten gingen we terug naar het gastenhuis (de thuisbasis van Diospi Suyana in Lima) om heel even uit te rusten en videomateriaal voor te bereiden voor een reportage van Canal 5, Panamericana. Bij het TV-kanaal aangekomen hebben we het materiaal afgegeven en werd zowel Klaus, als één van onze advocaten geïnterviewd voor dezelfde reportage.

TV-studio Canal 5

Interview Klaus

En later met onze advocaat

Na het bezoek aan Canal 5 vertrokken Klaus en ik naar het Ministerie van Gezondheid voor een afspraak met de minister. Ook hier kreeg Klaus de tijd om het verhaal van Diospi Suyana te vertellen. Daarna praatten we over de problematiek rondom de samenwerkingsovereenkomst en de minister had wat medewerkers meegenomen van de sociale verzekering. Nadat de minister was vertrokken praatten we nog verder met de mensen van de sociale verzekering en zij opperden het idee om de samenwerkingsovereenkomst met de regionale overheid zouden laten voor wat het was en een nieuwe overeenkomst met hen zouden ondertekenen. We spraken af om later die week een vergadering via zoom te hebben om de mogelijkheden te verkennen. In Peru gelden nog steeds strenge lockdown maatregelen en omdat we pas laat klaar waren op het Ministerie waren er geen taxi’s meer op straat. Gelukkig konden we gebruikmaken van een chauffeur van het Ministerie die ons, met zwaailicht, veilig terugbracht naar het gastenhuis. Wát een dag.

Presentatie op het Ministerie van Gezondheid

V.l.n.r. Congreslid Lenin Checco, de Minister van Gezondheid en Klaus

De volgende dag begon weer vroeg met een live interview op nationale TV en daarna een afspraak met de Eerste Minister in het presidentieel paleis. De op één na hoogstgeplaatste man in Peru nam ruim een half uur de tijd om ons verhaal te horen. Zowel onze advocaat als een juridisch adviseur van het kabinet waren ook aanwezig. Toen we vertelden wat er de afgelopen maanden was gebeurd reageerde de juridisch adviseur redelijk verbaasd. Zij had namelijk al contact gehad met het team van de gouverneur en haar was verteld dat de de regionale overheid niet echt betrokken was geweest bij de zaak en dat het alleen de Diresa was die haar woord niet was nagekomen. Uiteraard hadden we een kopie van de samenwerkingsovereenkomst bij en konden we laten zien dat de gouverneur vanaf het begin betrokken was geweest. Nadat de Eerste Minister een gesigneerd boek van Klaus (en een exemplaar voor de President) in ontvangst had genomen nam hij afscheid en praatten wij nog na met de juridisch adviseur over een mogelijke nieuwe samenwerkingsovereenkomst met bemiddeling van ‘het paleis’.

Live op nationale TV

Klaus en ik met de Eerste Minister

Na de afspraak in het presidentieel paleis vertrokken we naar de volgende afspraak. Het andere congreslid namens Apurímac, Omar Merino, had ons uitgenodigd. Omar Merino was hetzelfde congreslid dat het voor Diospi Suyana potentieel gevaarlijke wetsvoorstel had ingediend. Ditzelfde wetsvoorstel was ondertussen een week eerder bijna unaniem aangenomen door het Peruaanse congres. Dit congreslid is ook nog eens de voorzitter van de commissie voor gezondheidszorg van het congres. Een interessante man dus. We werden heel vriendelijk ontvangen en Omar Merino had ook nog 4 andere congresleden van zijn partij uitgenodigd. Wederom kreeg Klaus de gelegenheid om uitgebreid het verhaal van Diospi Suyana te vertellen. Vervolgens hebben we nog nagepraat met Omar Merino zelf om hem ook uit te leggen wat er precies aan de hand was. Hij had er al wel e.e.a. over gehoord maar was onder de indruk dat wij simpelweg geld wilden ontvangen en niet bereid waren een enkel document te ondertekenen. Hij was erg verbaasd om te horen (en te zien) dat we eind maart de samenwerkingsovereenkomst hadden ondertekend en eind april het addendum. ‘Vanaf nu hebben jullie een vriend in het congres’ verzekerde hij ons. Wie weet, we zullen het zien.

Presentatie voor 5 congresleden

Op de foto met congreslid Omar Merino

Na al deze aandacht van de politiek was het weer de beurt aan de pers. Diezelfde dag en de daaropvolgende dagen kwamen meerdere journalisten naar het gastenhuis om Klaus te interviewen. Op donderdag hadden we ook nog een uitgebreide vergadering via Zoom met de vertegenwoordigers van de sociale verzekering.

Interview op straat

Interview voor een artikel in het gastenhuis

Interview voor een TV-reportage in het gastenhuis

Vrijdag was onze laatste dag in Lima. In de ontvangsthal van een flatgebouw ontmoetten we de voormalige Eerste Minister en later die dag hadden we een vergadering via Zoom met onze advocaten en de Minister van Economie en Financiën en haar team. Dit was een interessante vergadering omdat elk lid van het kabinet in Peru, naast verantwoordelijkheid voor bepaalde thema’s ook een specifieke regio krijgt aangewezen. Apurímac werd toegewezen aan de Minister van Economie en Financiën waardoor zij extra aandacht heeft voor de gang van zaken in onze regio.

Op de foto met de voormalig Eerste Minister

Vergadering via Zoom met de Minister van Economie en Financiën

Op zaterdagochtend vertrokken we om iets na 04.00 weer richting Curahuasi. De auto vol met nieuwe, non-invasieve beademingsapparatuur voor het ziekenhuis en ons hoofd vol met de ervaringen van de afgelopen dagen. Klaus zei: ‘Steven, ik heb door de jaren heen wel een paar honderd bezoeken gebracht aan Lima maar een week als deze heb ik nog nooit meegemaakt’. Elke dag begonnen we met een gebed en elke dag konden we afsluiten vol dankbaarheid aan God voor de deuren die Hij had geopend.

Het onderwerp is nog steeds niet afgerond, de onderhandelingen zijn nog gaande. Het aantal besmettingsgevallen in de bergen van Apurímac loopt achter op de landelijke cijfers maar gaat elke week omhoog. Ondertussen liggen de eerste coronapatiënten op de IC in Abancay en we verwachten dat er binnenkort een beroep gedaan gaat worden op onze capaciteit en we proberen voor die tijd een werkende overeenkomst te hebben. Zeer recent kwam een delegatie van het overheidsziekenhuis in Abancay op bezoek met het voorstel een samenwerkingsovereenkomst direct met hen te ondertekenen. Helpen willen we hoe dan ook maar opnieuw, een samenwerkingsovereenkomst met de overheid (op welk niveau dan ook) biedt een bepaalde bescherming tegen mogelijke inmenging van de overheid. Onze advocaten zijn druk bezig. Dit zijn trouwens advocaten van het oudste advocatenkantoor van Peru, Olaechea, en zij helpen Diospi Suyana al jarenlang, helemaal gratis. Een onmisbare hulp! Maar zelfs de beste juridische hulp kan niet tippen aan de hulp van God.

Ach HEER, mijn God, u hebt met uw grote kracht, met uw machtige arm, de hemel en aarde gemaakt. Voor u is niets onmogelijk.

Jeremia 32:17