Afgelopen vrijdag was het dan zover, mijn laatste lesdag op de taalschool en ons vertrek naar Curahuasi. Nadat we met onze huisbaas het appartement hadden bekeken en alles akkoord was bevonden zijn we met onze koffers in een taxi gestapt naar de bus terminal in Arequipa. 

Bus terminal in Arequipa

We hadden ons door de taxi helemaal aan de verkeerde kant van de terminal laten afzetten maar met behulp van een kruier hebben we samen met ons bezit en ons nageslacht de juiste kant weten te bereiken. Daar moesten we eerst bij een balie onze e-tickets omwisselen voor een boarding pass. Toen moesten we naar een ander loket om de bagage af te geven. Ten slotte moesten we bij weer een ander loket een soort reisbelasting betalen. Super efficiënt allemaal. Vervolgens kwam ook Monika, de nieuwe verloskundige bij Diospi Suyana, aan bij de terminal en kon zij haar route langs de loketten beginnen. Uiteindelijk was alles geregeld en konden we allemaal naar de bus. Dit was niet zomaar een bus maar een nachtbus waarbij de stoelen 160 graden plat konden. De kinderen hadden er heel veel zin in! 

Klaar voor vertrek

De nacht ging redelijk. Leah had haar eigen stoel maar Olivia zat bij mij of Vikki op schoot waardoor wij niet heel veel uurtjes hebben kunnen maken. We liepen hier en daar helaas wat vertraging op waardoor de reis van oorspronkelijk 10.15 uur bijna 12 uur heeft geduurd. Daar was Olivia het niet mee eens dus ongeveer een kwartier voor aankomst in Cusco begon ze over te geven. In Cusco stond een taxibusje (door de vertraging al een tijdje) op ons te wachten. Alle koffers gingen bovenop en wij mochten gelukkig binnen zitten. De route van Cusco naar Curahuasi is absoluut prachtig maar ook enorm bochtig. Niet lang na vertrek vanuit Cusco moest Vikki overgeven. Een half uur later begon Olivia weer over te geven. Dit gebeurde gelukkig nog allemaal netjes in zakjes. Weer wat later moest ook Leah spugen en helaas kreeg ik toen de volle laag. Gelukkig was Monika er ook bij en heeft zij ons ook geholpen om de reis enigszins goed door te komen. Wat niet heeft geholpen was dat we ongeveer 45 minuten hebben stilgestaan omdat er door de regen een enorm rotsblok op de weg terecht was gekomen. Hierdoor was één weghelft volledig geblokkeerd. Het rotsblok was hoger dan de vrachtwagens die er nog nét voorbij konden.

Klein rotsblokje op de weg

Auto’s en vrachtwagens konden er nog nét langs

Moe, vies en misselijk bereikten we uiteindelijk dan toch onze bestemming, Curahuasi. Nadat we onze spullen hadden uitgeladen en adios hadden gezegd tegen de taxichauffeur en Monika zijn we ons even gaan opfrissen waarna we meteen konden aanschuiven bij John en Viola voor een warme lunch. John en Viola zijn onze collega’s en bovenburen. We huren de onderste verdieping van hun huis. Ze hebben een zoontje van ongeveer dezelfde leeftijd als Leah en dat is vandaag al erg gezellig gebleken. Een aantal weken geleden hebben ze ook hun tweede zoontje mogen verwelkomen. Hij heeft echter vanaf het begin ernstig gekwakkeld met zijn gezondheid. Hij is hier nu wel thuis maar heeft nog wel extra zuurstof nodig. Zij hebben dus een heftige en vermoeiende tijd achter de rug.

We zijn enorm blij met de plek die we hier hebben. Het ligt aan de rand van het dorp wat betekent dat alles wat verder weg is maar het uitzicht is gewoon schitterend.

Uitzicht vanuit ons raam in Curahuasi

Wonen in de bergen en dan ook nog eens aan de rand van het dorp heeft ook wel een nadeel; beestjes. We zijn hier nu 1 dag en in die tijd hebben we al meer dan 5 spinnen verwijderd (nog geen tarantula’s en voor zover we weten nog geen zwarte weduwen), 2 schorpioenen en hebben we geprobeerd een muis te vangen. De muis zag ik overigens net weer de woonkamer uitrennen. 

Goed bewapend zijn Leah en Olivia op jacht gegaan

Kort samengevat hebben we een pittige reis achter de rug maar zijn we heel erg blij en God heel erg dankbaar voor de plek waar we terecht zijn gekomen. Op donderdag 1 maart zal Leah voor het eerst naar school gaan. Vikki en ik zullen ons werk in het ziekenhuis beginnen in de week van 12 maart. De komende weken zullen we nog gemakkelijk doorkomen met het op orde maken van het huis en het leren kennen van het dorp en haar bewoners. Bedankt voor jullie medeleven en gebed!