Het zijn uitdagende tijden. Uitdagend voor Vikki omdat ze vrijwel niet werkt en nagenoeg alleen maar thuis is met de kinderen. De scholen zijn nog steeds gesloten wat betekent dat Vikki het schoolwerk met Leah en Olivia doet. Het schooljaar in Peru eindigt vlak voor de kerst en begint na een lange vakantie pas weer in maart. De kinderen hadden net een week les toen de scholen werden gesloten. Hierdoor zitten Leah en Olivia al bijna 5 maanden thuis en dat is lang. Gelukkig doen ze het goed. Olivia krijgt via filmpjes instructies voor het maken van allerlei knutselwerkjes en Leah is begonnen met rekenen en lezen! Ook Simeon zit niet stil en begint steeds meer te praten. Hij is erg nieuwsgierig en dat pakt niet altijd goed uit. Vrijdagmorgen belde Vikki mij op met een krijsende Simeon op de achtergrond. Hij was door iets in zijn hand gebeten en zijn hand was opgezwollen en hij zijn ogen werden rood. Gelukkig kon ik, vergezeld door een bewaker van het ziekenhuis, meteen de auto instappen om Vikki en Simeon op te halen en een kleine 10 minuten later zaten we in de kamer bij Martina, de mede oprichter van Diospi Suyana en kinderarts. Gelukkig was Simeon wat gekalmeerd en de reactie op de beet ook. We hebben wat anti-allergie medicijnen meegekregen en het gaat weer helemaal goed met de kleine man. Hopelijk is hij in het vervolg wat voorzichtiger met alles wat hier rondkruipt en -vliegt.

In het ziekenhuis zijn het ook uitdagende tijden. We zijn volop bezig geweest met het voorbereiden op de komst van coronapatiënten. In dat kader zijn we ook veel in gesprek geweest met de regionale overheid en hebben een overeenkomst ondertekend. Verder ben ik met de directeur nog een keer naar Lima gereden voor verdere voorbereidingen. De heenweg verliep een beetje anders dan gepland omdat de weg door een aardverschuiving was afgesloten. Hierdoor moesten we een andere, langere route nemen. Een lekke band zorgde nog voor verdere vertraging. Uiteindelijk kwamen we na ruim 20 uur rijden veilig aan in Lima. Ondertussen komen er door de lockdown bijna geen patiënten naar het ziekenhuis. Waar we normaal gesproken ongeveer 250 patiënten per dag zien, waren dat er de afgelopen weken slechts ongeveer 20. Weinig patiënten betekent weinig werk voor ons personeel. Het was de afgelopen weken flink puzzelen om niet volledig overbemand te zijn maar tegelijkertijd ook geen mensen te hoeven ontslaan. Hopelijk houden we dit vol totdat de patiënten weer kunnen komen. 

Door de lockdown mogen patiënten niet reizen behalve bij noodgevallen. Doordat alles in het teken staat van het coronavirus vallen patiënten die andere kwalen hebben nu vaak buiten de boot. We hebben meerdere mensen als noodgeval binnengekregen bij ons ziekenhuis die op een andere plek waren weggestuurd want, ze testten negatief op het coronavirus. Dit betrof bijvoorbeeld een oudere dame met een tumor in haar long en een patiënt die uiteindelijk een oog verloor. In een ander geval kwam een jongedame aan met haar man die bijna geen adem meer haalde. Hij had een saturatie van 45%. Na een aantal onderzoeken en een reanimatie tijdens die onderzoeken bleek hij fikse ontstekingen in zijn longen te hebben. De artsen haalden meerdere liters pus uit zijn longen en uiteindelijk is de patiënt overgebracht naar een groter ziekenhuis in Cusco. Een dag eerder werd hij nog door een arts naar huis gestuurd en werd zijn vrouw gezegd dat hij wel beter zou worden als zij een paar soorten thee zou maken. Ondertussen hebben we één coronapatiënt in het ziekenhuis gehad. Na ruim een week aan de zuurstof heeft hij Diospi Suyana weer kunnen verlaten. 

De lockdown heeft ook grote economische gevolgen, in het bijzonder hier in Peru. Het nationaal bureau voor de statistiek heeft vrijdag bekend gemaakt dat alleen al in Lima meer dan 1,2 miljoen hun baan zijn verloren sinds het begin van de crisis. Verder hebben ze berekend dat de Peruaanse economie alleen al in maart met 16,25% is gekrompen, een echte ramp voor heel veel mensen. Ondertussen heeft het coronavirus in Curahuasi vooralsnog minder om zich heen gegrepen dan we hadden gevreesd. Er zijn onderzoeken die suggereren dat de hoogte een grote zegen is in de strijd tegen het virus. Een mogelijke verklaring is dat de extreem sterke uv-straling het virus op oppervlakten snel en effectief doodt. Verder schijnen mensen die op hoogte leven minder zogeheten ACE2-receptoren te hebben. Deze receptoren spelen een belangrijke rol in het besmet raken met het virus dus de relatieve afwezigheid ervan biedt een zekere bescherming. Hoe het ook precies zit, feit is dat terwijl de ziekenhuizen in de noordelijke jungle van Peru vol liggen en daar zelfs artsen zijn overleden door een gebrek aan flessen zuurstof, verschillende hooggelegen departementen in Peru weinig gevallen hebben. Hopelijk komt er snel wat versoepeling van de maatregelen, ten minste op regionaal niveau.

Mijn ouders zouden in april/mei bij ons op bezoek komen en voor juni hadden we een reisje naar Colombia op de planning staan. Dit gaat nu natuurlijk allemaal niet door. Een beetje vakantie was erg fijn geweest want Vikki en ik zijn best moe, mede omdat het bijna 10 maanden geleden is dat we echt wat vrij hebben gehad. God weet het en we krijgen de energie die we nodig hebben.

Wordt vervolgd.