Het is veel te lang geleden dat we iets op de website hebben geplaatst. We hebben een hoop te vertellen over de afgelopen maanden. Bijvoorbeeld hoe ik (Steven) werd aangeklaagd en ondervraagd en gelukkig werd vrijgesproken. Verder kregen we een waarschuwing dat een groep criminelen een overval op het ziekenhuis aan het voorbereiden was. Daarnaast zijn we een paar keer van huis verhuisd en zijn de kinderen weer een stuk groter geworden. 

Maar nu eerst een update over het coronavirus in Peru. Op dit moment zijn er officieel 2.281 besmettingen met het virus in Peru. 83 mensen zijn aan deze ziekte overleden. Dat is natuurlijk nog erg weinig in vergelijking met vele andere landen zoals Nederland en het Verenigd Koninkrijk. Dit is mede te danken aan het snelle optreden van de Peruaanse president Martín Vizcarra die vroeg in maart de scholen sloot en vanaf 16 maart de noodtoestand heeft uitgeroepen. Met het uitroepen van deze noodtoestand werden niet alleen de buitengrenzen van Peru gesloten, maar werd ook de bewegingsvrijheid binnen Peru sterk aan banden gelegd. Alle winkels en bedrijven zijn dicht behalve wanneer zij werkzaam zijn in essentiële sectoren (voedsel, gezondheidszorg, energie etc.). Iedereen moet sindsdien in huis blijven en ook wij mogen alleen de straat op om inkopen te doen (wc-papier is gelukkig nog voldoende aanwezig) of om naar het werk te gaan omdat we in een ziekenhuis werken. Iets later werd een avondklok ingesteld, men mocht alleen de straat op voor de eerdergenoemde redenen tussen 05.00 en 20.00. Deze avondklok is later aangescherpt tot 05.00 en 18.00. In Curahuasi is de politie ook op straat om deze regels kracht bij te zetten. In Lima zijn er zelfs veel gewapende militairen op straat om dit te doen. Sinds een paar dagen mogen mannen alleen nog naar buiten op maandag, woensdag en vrijdag, vrouwen op dinsdag, donderdag en zaterdag en op zondag moet iedereen helemaal binnen blijven. Steeds strenger. Niet fijn, maar het lijkt wel effect te hebben. 

De verwachting is dat het virus zich vroeg of laat ook hier verder zal verspreiden. Wanneer dat gebeurt kunnen hier in Peru heel veel doden gaan vallen. In ons departement Apurímac wonen 500.000 mensen en er zijn ongeveer 30 beademingsapparaten. 10 daarvan bevinden zich in ons ziekenhuis. Hoewel de bevolking in vergelijking met die van Europa vrij jong is (positief), zijn er helaas veel mensen die lijden aan longaandoeningen vanwege het binnenshuis koken op een houtvuur, werken in de mijnen, tuberculose infectie etc (negatief). In ons buurland Ecuador liggen overleden coronapatiënten in de straten van Guayaguil, vreselijke beelden. Dit zou de komende weken ook kunnen gaan gebeuren in Peru.

Een paar weken geleden, toen de grenzen werden gesloten, kwam de vraag op: wat doen wij? We zijn hier met kleine kinderen in een land dat niet ons land is met een situatie waarvan wij niet weten hoe die zich gaat ontwikkelen. Het virus zelf en de gezondheidszorg maar in hogere mate maakten (en nog steeds wel eigenlijk) we ons zorgen om de sociale onrust die een dergelijke crisis zou kunnen veroorzaken. In Cusco worden buitenlanders bijvoorbeeld al echt vervelend behandeld en ervan beschuldigd de oorzaak van de uitbraak van het coronavirus te zijn. Maar, we waren ook overtuigd van de roeping van God om voor 3 jaar naar Peru te gaan, Hij heeft zich toch niet vergist? En, we kwamen hier juist om te helpen, gaan we dan nu weg als het echt moeilijk wordt? Moeilijke beslissing. Een paar dagen leek het ons het beste om ons op te splitsen, Vikki met de kinderen terug naar Nederland, ik in Peru. Op die manier konden we zowel blijven om te helpen terwijl we toch de kinderen naar een veiligere situatie konden brengen. Er is geen school en doordat ik veel werk kan Vikki toch niet echt werken. Maar we zijn van gedachten veranderd nadat we van verschillende mensen hetzelfde advies kregen: niet opsplitsen! Kortgezegd zeiden ze allemaal tegen ons: óf blijf samen, óf ga samen. Na hier verder over gepraat en gebeden te hebben besloten we om, in ieder geval voor nu, samen te blijven. We zijn wel in contact met de Nederlandse Consul in Cusco die aangaf: ”als jullie morgen, volgende week of daarna van gedachten veranderen zal ik me volledig inzetten om jullie naar Nederland te krijgen. Indien nodig kom ik persoonlijk naar Curahuasi gereden om jullie op te halen”. Wat een service!

In het ziekenhuis zijn we volledig in de ban van het coronavirus. Doordat mensen thuis moeten blijven ontvangen we heel weinig patiënten. Dat stelt mij voor de nodige uitdagingen want weinig patiënten betekent weinig werk en ook weinig inkomsten. Hoewel we absolute bodemprijzen rekenen voor onze behandelingen, betalen we normaal gesproken ons Peruaans personeel met het geld dat de patiënten betalen. Belangrijker natuurlijk zijn we vol bezig met het voorbereiden op de mogelijke komst van een coronacrisis in Curahuasi. Alle artsen en al het verpleegkundig personeel krijgt trainingen in het behandelen van patiënten op de intensive care en het gebruik van beademingsapparatuur. Ook hebben we afgelopen week een samenwerkingsovereenkomst ondertekend met de regionale overheid van Apurímac. Afgelopen dinsdag hebben we Vikki’s 30e verjaardag gevierd en op woensdag ben ik samen met de directeur Klaus van Curahuasi naar Lima gereden. 14 uur, zonder pauze en langs 11 politiecontroles. Daar kwamen we gelukkig goed doorheen omdat we een schriftelijke toestemming hadden om van Curahuasi naar Lima te reizen, ondertekend door de gouverneur en de politiegeneraal van Apurímac. Bij één politiecontrole werden zelfs de banden van de auto ontsmet. Het was een bijzondere rit, bijna geen ander verkeer op de weg en een prachtig landschap. Door de bergen, omhoog naar de sneeuwgrens, naar beneden door de woestijn en langs de kust. Onderweg zagen we lama’s, alpaca’s, vicuñas en condors. Heel indrukwekkend.

Nu zijn we in Lima bezig om extra beademingsapparaten te kopen en extra medici te vinden. Beiden bijna onmogelijk omdat elk ziekenhuis hier op het moment naar op zoek is. Toch hebben we voor het weekend al 2 nieuwe beademingsapparaten kunnen kopen en heeft 1 dokter al toegezegd om voor 3 maanden naar Curahuasi te komen. De komende dagen gaan we verder op zoek en op donderdag hopen we weer terug naar Curahuasi te rijden. Ondertussen is Vikki elke dag druk bezig om de kinderen thuis te vermaken en wat thuisscholing te doen. Gelukkig hebben we een mooie tuin, dat scheelt een hoop! Daarnaast heeft Vikki vanuit huis meegeholpen met de voorbereidingen voor een training voor de verpleegkundigen.

We zullen jullie de komende tijd op de hoogte houden van de ontwikkelingen hier. Ondertussen bidden we voor jullie aangezien Europa tot nu toe veel zwaarder is getroffen dan Peru. 

”en Hij legde Zijn rechterhand op mij en zei tegen mij: Wees niet bevreesd, Ik ben de Eerste en de Laatste”
Openbaring 1:17